چه عواملی فیلم های صامت را صاحب ارزش بسیار زیادی در تاریخ سینما می کنند؟ - وبلاگ هیچکس

به گزارش وبلاگ هیچکس، عصر فیلم های صامت تاثیر غیر قابل انکاری بر سینمای بعد از خود داشت و به همین دلیل فیلم های صامت مستقل از فیلم های ناطق و به همان اندازه ارزشمند هستند. این فیلم ها از آن جهت ارزشمند هستند که از زبان سینمایی بسیار متفاوت تری نسبت به بیشتر فیلم های ناطق استفاده می کنند. در این مطلب فاکتورهای با ارزش فیلم را در سینمای صامت برررسی می کنیم.

فیلم های تولید شده در دهه 20 میلادی با محدودیت های فنی زیادی روبرو بودند، از جمله نبود صدا. با این حال، این محدودیت منجر به نمایش آثار درخشان بی شماری شد که اگر صدا از ویژگی های همیشگی سینما بود، این آثار خلق نمی شدند. سینمای صامت به خودی خود یک شکل هنری کامل است و اگرچه ظهور صدا بسکمک از راه های جدید بیان را در فیلم باز کرد، اما این کمبود مانع درخشش عظیمترین فیلم های صامت نشد.

قصد و هدف هنرمند فاکتور مهمی است که باید در رابطه با فیلم صامت مورد توجه قرار گیرد. در حالی که فیلم صامت تنها روشی بود که فیلمسازان تا اواخر دهه 20 در اختیار داشتند، این فیلمسازان هنوز هنر خود را بدون صدا خلق می کردند و نیاز مخاطبان را با عدم وجود صدا در نظر می دریافتد. فیلم های صامت، آثار هنری خاصی هستند که با پیش زمینه ذهنی عدم وجود صدا ساخته شده اند، بنابراین افزودن صدا لزوما یک فیلم صامت را بهتر نمی کند. از این نظر، فیلم های صامت درست به اندازه فیلم های سیاه و سفید کامل هستند؛ نه به خاطر عدم وجود رنگ، بلکه کاملا مستقل از این کمبود. مفهوم سینمای رنگی از نظر کیفیت با سینمای سیاه و سفید کاملا متفاوت است و همین موضوع در مورد سینمای صامت در رابطه با ناطق نیز صدق می کند. گرچه یک اثر هنری باید مستقل از هدف نویسنده آن مورد قضاوت قرار گیرد، اما هدف نویسنده هنوز حیاتی ترین قسمت از فرآیند خلاقیت است و نمی توان آن را هنگام ارزیابی اثر کاملا نادیده گرفت.

نسخه صوتی به روز شده چاپلین از فیلم جویندگان طلا (The Gold Rush) محصول 1925 نمونه خوبی است. در حالی که بیشتر تغییرات چاپلین در فیلم تغییرات مثبتی هستند، افزودن نریشن های چاپلین کاملا غیرضروری است. این کار فراتر از قرار دادن متن بین فیلم است و اغلب با توضیح دادن شوخی های چاپلین، وجه طنز آن از بین می رود. چاپلین یکی از پیروز ترین فیلمسازان از نظر انتقال از سینمای صامت به سینمای ناطق بود (از نظر هنری، نه از نظر تجاری)، به این دلیل است که او فیلم های ناطق خود را با در نظر دریافت صدا در ذهنش ساخته است. از طرف دیگر، جویندگان طلا، یک فیلم صامت بود که بعدا صرفا به منظور احیای علاقه عمومی به فیلم، با صداگذاری پخش شد و اگرچه در این زمینه پیروز بود، افزودن صدا از نقطه نظر هنری به فیلم آسیب رساند.

وقتی صحبت از فیلم های صامت ساخته شده در دوران ظهور صدا می شود، موضوع قصد هنرمند حتی بیشتر مطرح می شود. در حالی که نمی توانیم بگوییم که اگر کارل درایر (فیلم ساز دانمارکی) می خواست، می توانست از مصائب ژان دارک محصول 1928 با صدا فیلمبرداری کند، اما پس از ورود صدا به جهانی سینما فیلم را کارگردانی کرد و حتی دو برابر فیلم ناطق پیروز بود؛ این یک نمونه عالی از بی توجهی کامل به صدا در هر مرحله از فیلم سازی است، حتی در نقطه ای که مخاطب محصول نهایی را می بیند. در حالی که تقریبا بیننده فیلم را با موسیقی می دید، صدا برای کارگردان اصلا نگران کننده نبود. نبود صدا در این فیلم توجه بیشتری را به اجراهای بصری جلب می کند که به شدت بر نماهای نزدیک تاکید دارد. نمای نزدیک از بازی افسانه ای ماریا فالکونتی، حتی اگر او هیچ مصاحبه و دیالوگ شنیدنی در فیلم نداشته باشد، تمام آن چیزی است که فیلم را ارزشمند می کند. سازندگان فیلم های مدرن بر موسیقی متن فیلم کنترل دارند. این در مورد مصائب ژان دارک هم صدق می کرد و به منظور رسیدن به اهداف مورد نظرش، موسیقی متن انتخابی درایر سکوت بود. این ادعا که عدم وجود صدا محدودیت است، خلق آگاهانه فیلمساز را زیر سوال می برد.

عدم وجود صدا در فیلم ها نه تنها محدودیت نیست، بلکه در واقع عظیم ترین فیلم های صامت نیز درخشش خود را از آن می گیرند. عدم وجود صدا، سازندگان فیلم را به تاکید بیشتر بر روی تصاویر فیلم سوق می دهد و تاثیرات یک فیلم را بیشتر می کند و قدرت را در عنصر بصری حفظ می کند. در حالی که فیلم های ناطق قادرند با عناصر تاثیرگذار خود بین صدا و بینایی تعادل برقرار کنند، اما در سینمای صامت، تصاویر بصری تنها روش انتقال این عناصر هستند که وجه متقابل آن ها ناتوانی در فیلم های صوتی دراماتیک است. حتی فیلم های دراماتیک ناطق نیز کمتر طبیعی تلقی می شوند، که بر غیر واقعی بودن خاصی برای انتقال داستان و مضامین تاکید دارند. این رویکرد حتی در تیاترهای نمایشی، همراه با یک داستان نسبتا مستند و جدی، امکانات خارق العاده تری را فراهم می کند. به دلیل آن عنصر خیالی اغراق آمیز، درام صامت اغلب ملودرام است، که چیز بدی نیست. این به سادگی یک روش جایگزین برای نمایش احساسات است که به ویژه در سینمای صامت خیلی خوب جواب می دهد. اکسپرسیونیست های آلمانی برای انتقال مضمون و احساسات خود از تصاویر دیدنی چشمگیر استفاده بسیار خوبی کردند، اما سازندگان فیلم آن را به طرق مختلف در سراسر جهان تکمیل کردند. مانند اسب ها که در فیلم باد (The Wind) محصول 1928 به کارگردانی ویکتور شوستروم در آسمان چهار نعل می دوند. سکانسی ارتشی مرده در فیلم اتهام (Jaccuse) محصول 1919 به کارگردانی گانس (که بخش قابل توجهی از انرژی و گیرایی خود را در بازسازی همراه با صدا از دست می دهد)؛ پویایی در فیلم مردی با دوربین فیلم برداری (Man With a Movie Camera) محصول 1929 به کارگردانی ژیگا ورتوف؛ و فیزیکی ناب در کمدی های چاپلین، کیتون و لوید. همه سازندگان عظیم فیلم های صامت، اغلب خارج از حوزه واقعیت، تا حدی به دلیل عدم وجود صدا در فیلم هایشان راه هایی را برای بیان روایت بصری خود پیدا کردند. از جلوه های ویژه گرفته تا بازی های اغراق شده، بسکمک از فیلم های صامت در صراحت انتقال مضمون خود شور و نشاط زیادی دارند که به عنوان یک جایگزین جذاب برای عناصر طبیعی تر ارایه شده توسط صدا عمل می کند.

این دور شدن از اغراق بصری در دوره صدا بیشتر در مورد فیلم های جدی تر و دراماتیک صدق می کند، هدف آن ها ارایه داستان هایشان به روشی نسبتا واقع گرایانه است - هدفی که به طور طبیعی با افزودن صدا به آن کمک می شود. نقطه قوت اصلی فیلم صامت که در اینجا توصیف می کنیم رویکرد غیرواقعی است که در مورد مسایل واقع گرایانه اتخاذ می شود، که بعدها در دهه 30 میلادی از بین می رود. بدیهی است که عناصر سوریال بیشتر سینما در فیلم هایی باقی می مانند که ذاتا از نظر داستانی غیرواقعی هستند، مانند فیلم های فانتزی و ترسناک.

این به هیچ وجه حمله به سینمای ناطق نیست. برعکس، معرفی صدا امکانات بی شماری را برای بررسی باز کرد و اجتناب ناپذیر بود که سینمای صامت با توجه به این پیشرفت عظیم تکنولوژی کنار بیافتد. استفاده از صدا به طور قطع احتمالات و روش هایی را که دوران صامت به منصه ظهور رسانده از بین نمی برد. این بدان معناست که روش های جدید جایگزین روش های قدیمی می شود. همانطور که قبلا اشاره شد، این تغییر فاصله از عناصر بصری سوریال بیشتر در فیلم های جدی تر درام دیده می شود، نه در فیلم هایی که اغراق دارند مانند جادوگر اوز (The Wizard of Oz) محصول 1939، فیلم های تخیلی ژان کوکتو یا فیلم های ترسناک. همانطور که گفته شد، بسکمک از فیلم های ناطق دراماتیک وجود دارند که بسیار عالی از آب در می آیند و به دنبال فیلم های صامت ملودراماتیک بصری می فرایند مانند کفش های قرمز (The Red Shoes) محصول 1984 با سکانس باله رویایی خود؛ اردت (Ordet) محصول 1955 با رستاخیز معجزه آسای خود؛ دیدگاه زیر آب ژان در آتلانتا (Jeans underwater vision in LAtalante) محصول 1934؛ نورپردازی و صحنه های اکسپرسیونیست شب شکارچی (The Night of the Hunter) محصول 1955. این فیلم ها نشان می دهند که رویکرد ملودراماتیک فیلم های صامت حتی در فیلم های ناطق نیز می تواند موثر باشد.

غیرقابل انکار است که نبود صدا در فیلم های تولید شده در دهه 20 در واقع محدودیتی نسبت به امکاناتی است که با پیشرفت های فنی بعدی ایجاد می شود، اما فیلم های صامت به خودی خود شایسته هستند، زیرا عدم وجود صدا به آن ها امکان استفاده از زبان سینمایی متفاوت را می دهد به هیچ وجه از آن هایی که بعدا آمده اند کم ارزش تر نیست. فیلم های صامت فقط یادگارهای گذشته نیستند که فقط به عنوان یک نگاه اجمالی به روزهای آغازین سینما ارزشمند باشند. بسکمک از فیلم های صامت از نظر تکنیک، کیفیت و دید هنری به راحتی با بهترین کیفیتی که سینمای ناطق ارایه می دهد قابل مقایسه هستند و ما درست به اندازه جانشینان پر سر و صدای آن ها عاشقشان هستیم.

منبع: thetwingeeks