تن دادن به یک مخاطره را در نوشتن تمرین کنید - وبلاگ هیچکس

به گزارش وبلاگ هیچکس، هر وقت که ما در زندگی با مرگ رو به رو می شویم با یک اژدها رو به رو می شویم و هر وقت که حیات را در مقابل ممات انتخاب می کنیم و در این کشف فزاینده در حال پیشرفت که ما که هستیم. بیشتر تعمق می کنیم، اژدها را شکست

نویسنده: سوزان زیمرمان

مترجم: حسین نیّر

هر وقت که ما در زندگی با مرگ رو به رو می شویم با یک اژدها رو به رو می شویم و هر وقت که حیات را در مقابل ممات انتخاب می کنیم و در این کشف فزاینده در حال پیشرفت که ما که هستیم. بیشتر تعمق می کنیم، اژدها را شکست می دهیم. ما زندگی تازهی را برای خود و فرهنگمان تدارک می بینیم دنیا را تغییر می دهیم... اگر مخاطره نکنیم، اگر که به عوض انجام سفرهایمان نقش اجتماعی تجویز شده را بازی کنیم، احساس کرختی می کنیم، یک احساسی از خود بیگانگی، یک بیهودگی، یک احساس خالی بودن از درون را تجربه می کنیم.

کارل اس پی یرسون (1)

وقتی سرپرست یک سازمان غیر انتفاعی بودم، زنی را برای ناهار دعوت کردم که حامی مالی خوبی بود. می خواستم او را بشننام. او، در اواخر سن پنجاه سالگی از عمر خود بود. اندامی استخوانی، خوش ترکیب، صورتی زمخت داشت و یک کت و شلوار زنانه نیروی دریایی و روسری ابریشمی می پوشید. قبل از آوردن یک سالاد سبک شروع به صحبت درباره سازمان- هدف اولیه او، اعتقاد او به دلیل وجودی سازمان- کردیم. امّا خیلی زود بحث به زندگی او کشیده شد. پنج سال قبل، بعد از سی سال زندگی زناشویی و چند فرزند، با وضعی ناجور کارش به طلاق کشیده شده بود.

یک روز شوهرم پیش من آمد و گفت، می خواد از من جدا بشه. بچه هایمان بزرگ شده بودند. قصد داشتم با او دنیا را بگردم و باورم نمی شد. مثل این که پای یک معشوقه در میان بود. او همیشه گرفتار کارش بود. چیزی برای من فرق نکرده بود. تا آخر شب در دفتر کار بودن و رفتن به مسافرتهای کاری برای سالها برنامه عادی زندگی او بود.

می خواستم او را زیر نظر بگیرم، امّا این امر باعث شد بیشتر از خودم بدم بیاید. از دیدنش خودداری می کردم. بی خیال شده بودم او یکباره همه آن سالهایی، را که با هم بودیم نادیده گرفته بود. ما از تحول به نام فرد باز مونده بودیم، یا دست کم من این طور بودم. او امور مالی را رتق و فتق کرد، صورت حسابها را پرداخت، دارایی مونو تقسیم کرد. من حتی نمی دونستم چقدر پول داریم. برای لحظه ای دچار شوک شدم. احتمال می دادم تصمیمش رو عوض کنه، امّا وقتی فهمیدم چنین قصدی نداره، فکر کردم باید کاری بکنم.

من پرسیدم: چه کردی؟ انتظار داشتم درباره ماهها روان درمانی حرف بزند، [در حالی که گفت]: خیلی ساده بود، واقعاً. با خود کنار آمدم و وضع را مرور کردم، باید هر روز کاری تازه انجام می دادم. می توانست کار کوچکی مثل خواندن مجله ای که هرگز نخوانده ام؛ خریدن نوع تازهی چای؛ تنها به سینما رفتن، گوش دادن به بعضی از موزیکهای بچه هام- واقعاً گوش دادن به هر کلمه- قدم زدن در بخشهای مختلف شهر باشه. یا می تونس کار مهمی مثل رفتن به یک سفر کوتاه یا خریدن یک خونه تازه باشه. من هرروز ریسک می کردم. به این کار عادت کرده بودم. به علاوه همه آنچه در حد توانم درباره سرمایه گذاری و امور مالی بود مطلب یاد گرفتم. به کلاسهایی رفتم و یک مشاور سرمایه گذاری استخدام کردم. سال سختی بود، اما در آخر سال، واقعاً احساس توانمندی می کردم، توانمندتر از هر وقت دیگه در زندگی.

دوست دیگری دارم که برای بزرگ کردن سه کودکش در خانه ماند. وقتی کوچک ترین آنها به مدرسه هدایت وارد شد، فکر کرد خوب است خانه را رنگ یک خانه سه طبقه با نمای گچی، در یکی از قدیمی ترین محله دنور. او به مغازه رنگ فروشی رفت و رنگ و داربست خرید. شوهرش به او گفت دیوانه است و امکان ندارد از عهده این کار برآید. او تابستان را یک تنه صرف نقاشی ساختمان کرد. در ماه اوت کارِ خانه تمام و او آماده بود دوباره وارد بازار کار شود. یک شغل مهم به دست آورد و گفت: در ابتدا مردد بودم. اول آن خانه را رنگ زدم. می خواستم مطمئن بشوم که از عهده کار برمی آیم.

هر روز یک ریسک

سُگیال رینپوش در کتاب تبتی زندگی و مرگ (2) درباره بی ثباتی صحبت می کند. او از خود می پرسد: به چه دلیل هر چیزی تغییر می کند؟ و تنها یک پاسخ به نظرم می رسد: به چگونگی زندگی مربوط است. هیچ چیز، مطلقاً هیچ چیز، هیچ ویژگی ابدی ندارد... . ما معتقدیم، بی تردید و به طور قطع ثبات، امنیت و بی ثباتی ناامنی را ایجاد می کند. اما در واقع گذرایی شبیه این است که گاه ما در زندگی با کسانی رو به رو می شویم که- در ابتدا سخت گیر و بد قلقیم، امّا با آشنایی عمیق تر، صمیمی تر، و غیر عصبی تر از آنچه تصور می کردیم، می شویم.

انجام کاری که قبلاً هیچ گاه انجام نداده ایم، آرامش ما را به هم می زند. تجربه تازه به بیداری ما کمک کرده و ایجاد توانمندی، پذیرش و قدرت می کند. نوشتن [نوعی] ریسک پذیری است. و آن کاوش و ماجراجویی است که ما را به جاهایی هدایت می کند که قبلاً هرگز در آنجا نبوده ایم. خوش باوری است. اما برای نوشتن نیاز به انرژی داریم. در مقابل تغییر به توان و انعطاف نیاز داریم. وقتی کاری را برای اولین بار انجام می دهیم، باید به احساس ترس و شادی و شعفی که پیدا می کنیم، فکر کنیم. باید به حدی برسیم که بتوانیم تغییر و بی ثباتی را پذیرا شویم. باید همیشه به یاد داشته باشیم کاری که به انجامش می ارزد، به بد انجام دادن هم ارزش دارد. کمال گرایی و خودآگاهی مسأله سازند. مانعی بر سر راه زندگی اند.

جوئل (3) و میشل لوی (4) در [کتاب] زندگی متعادل (5) درباره ی، زندگی را به نام یک سفر آموزشی دیدن صحبت می کنند. قبول زندگی به نام یک سفر آموزشی اولین گام به سوی قبول تعادل است. برای درک این مطلب، درک تفاوت بین زندگی در قطب آرامش و قطب علم و معرفت، مفید است. قطب آرامش شما چیزی است که با آن آشنا هستید، چیزی که هم اکنون آن را خوب می شناسید تقریباً اتوماتیک است. قطب یادگیری شما هر چیزی است که شما را فراتر از آن می کشد. برای یادگیری مهارتهای تازه، راههای تازه برای شما ارتباط و چالش ایجاد می کند. اگر که قرار است رشد کنیم، صرف وقت در قطبهای معرفتی ضروری است و اعم از این که از آن خوشمان بیاید یا نه، رو به رو شدن با یک زیان مهم، ما را در میانه قطب یادگیری سیلی می زند.

شیلا (6)، مادر مجردی بود که مدت ده سال به نام منشی کار می کرد. او بعد از تعمق قابل توجه متقاعد شد که خوب است مربی مؤسسه بشود. یک روز خانمی به او تلفن زد و پرسید آیا دوره کاردانی تلفن را گذرانده است؛ مربی شان قراردادش را فسخ کرده است. جلسه ها آموزش دو روز در هفته است. آیا او می تواند آن را اداره کند؟ شیلا گفت: مطمئناً من از هر فرصتی برای یادگیری، خودم را آماده می کنم. او نگفت این اولین بار است که می خواهد از یک فرصت برای یادگیری استفاده کند. آن روز بعدازظهر به یک کتاب فروشی رفت؛ یک صد دلار از سیصد دلار دستمزد خود را صرف خرید کتابهای موجود درباره انواع تلفن کرد. روز چهارشنبه بود. جمعه آماده بود؛ جلسه یک موقعیت قاطع بود. دقیقاً پی گیری کار و قبول ریسک زندگی حرفه ای شیلا را به راه انداخت.

تمرین: دورخیز

درباره چیزی که اول بار از آن ترسیدید و به وحشت افتادید، بنویسید. می تواند چیز کوچکی باشد، مثل اول باری که تلاش کردید جیترباگ (7) برقصید یا روی یک پای خود بایستید؛ یا یک کار مهم مثل تصمیم بازگشت به مدرسه و گرفتن مدرکی همیشه اشتیاق آن را داشتید یا ادامه دادن به گردش علمی (8) با کشتی یا یک برنامه ماجراجویانه صحرایی در میانسالی. شما شجاعت لازم برای انجام این کار یا برخورد با آن را به طریقی به دست آوردید. درباره این که چه احساسی داشتید یا اگر در حال انجام آن هستید، چه احساسی دارید، بنویسید. درباره به عهده گرفتن چیزی بنویسید که هیچ گاه فکر نمی کردید می توانید انجام دهید- انجام یک سخنرانی عمومی، نوشتن یک گزارش بیست صفحه ای، خداحافظی با یک ازدواج مخرب، پخت غذایی برای سی نفر، ساخت یک گلخانه- امّا انجام دادید. و آنچه بود؟ چه چیزی باعث شد آن کار را انجام دهید؟ دیگران در تصمیم گیری شما چه نقشی داشتند؟ قبل از انجام آن کار چه احساسی داشتید؟ آشفته بودید؟ درگیر؟ مرعوب؟ بعد چه احساسی داشتید؟ از تجربه، چه چیزی یاد گرفتید؟ پانزده دقیقه، بی وقفه بنویسید.

تمرین: پنج موضوع تازه

حالا بنشینید و پنج کار تازهی را که می خواهید انجام دهید بنویسید. این کارها، اموری عادی هستند. می توانند خیلی کوچک باشند، اما باید آنها را انجام دهید؛ و باید چیزهایی باشند که قبلاً انجام نداده اید. من چهار پنج بار در هفته پیاده روی می کنم. مثل آدم آهنی همیشه دقیقاً از یک جهت می روم. هفته گذشته سعی کردم کار متفاوتی بکنم. تصمیم داشتم همان پیاده روی را انجام بدهم امّا از جهت مخالف. ناخواسته چندین بار به ذهنم رسید که راه را اشتباه می روم (9). با دیدی تازه شروع به دیدن چیزها کردم. منظره به صورتی آشکار شد که هیچ گاه توجه نکرده بودم؛ خانه ها را از زوایای تازه دیدم؛ آرامتر قدم برداشتم و بیشتر دقت کردم. ما احساس آزادی، ناشی از خروج از جهت و حرکت عادی است را فراموش می کنیم.

پنج چیز تازه را فهرست کنید. شق القمر نیست اما باید تجربه هایی تازه باشد (به تنهایی به سینما رفتن در ساعت 11 صبح؛ ایستادن جلوی کتابفروشی ای که صدها بار از جلوی آن رد شده اید؛ مرتب نکردن رختخوابتان؛ مرتب کردن رختخوابتان؛ خوردن غذای چینی به نام صبحانه؛ صبح زود از خواب بلند شدن و بیرون رفتن برای دیدنِ طلوع آفتاب؛ خواندن رمانی از دانیل استیل (10)). طی هفته بعد آنها را انجام دهید.

تمرین: نوشتن امور عادی

بعد از آن که پنج کار عادی کوچک را انجام دادید، درباره آنها بنویسید. بنویسید که درباره آنها چه فکر می کردید، چه احساسی را در شما برمی انگیختند، وقتی آنها را انجام می دادید درباره آنها چه فکر می کردید.

هر چند ماه یک بار این تمرینها را انجام دهید. خود را مقید به ریسکهایی بکنید که شما را از قطب آسایش به قطب یادگیری می کشد.

پی نوشت ها:

1- CAROL S. PEARSON.

2- SOGYAL RINPOCHE; The tibetian Book of living and Dying.

3- Joel.

4- Michelle Levey.

5- Living In Balance.

6- Shila.

7- Jitterbug.

8- Outward Bound.

9- Im going the Wrong Way.

10- Danielle Steel.

منبع مقاله :

زیمرمان، سوزان؛ (1389)، نگارش درمانی، ترجمه حسین نیر، مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول

منبع: راسخون