شقایق تاروپود زندگی را به هم می بافد - وبلاگ هیچکس

به گزارش وبلاگ هیچکس، تهران (پانا) - دختر کم توان ذهنی ساکن اهواز با تابلوفرش هایش خرج خانواده هفت نفره اش را می دهد.

به گزارش شهروند، منطقه خروسی؛ کوی مدرس. محله ای گِز نموده در حاشیه. کوچه های باریک بی آسفالتی که زمین بازی بچه هایند. خانه هایی قطارشده، تنگ دل هم. یکی از همین خانه های رنجور نشسته در انتهای فاز یک، پناه شقایق است؛ تک اتاقی در همسایگی اتاق عمه و عمویش. دار قالی که خزیده به گوشه اتاق. صبح را پشت دار به ظهر گره می زند. ناهار و استکانی چای وقفه می اندازد میان کار ظهر تا شب. تا 9شب می بافم. تارها را می کِشد میان پودها. شانه ها می خوابد به روی تاروپودها. گره روی گره می اندازد تا رجی به خط آخر برسد و رج دیگری متولد گردد. از کلاس ششم کار می کنم. هنوز به هفت سالگی نرسیده بود که راهی آمادگی شد. هفت سال را که پُر کرد شد شاگرد یکی از مدارس ابتدایی اهواز. معلم تخت را سیاه کرد و سرمشق داد. داستان نان دادن بابا را خواند و از آمدن آن مرد در باران گفت اما شقایق فقط نگاه کرد. تو مدرسه با کسی حرف نمی زدم. درس ها سخت بود. همکلاسی ها خواندند و نوشتند اما شقایق هر چه کرد به پایشان نرسید که نرسید. مدرسه نامه نوشت رفتم مدرسه استثنایی. گفتند کم توان ذهنی است. نامش رفت میان لیست دانش آموزان با نیازهای ویژه مدرسه حضرت زهرا(س).

متولد 75 است. یک سالی است دیپلم گرفته و نشسته پشت دار قالی. کارش را با نمد آغاز کرد؛ با ساخت جادستمالی، جا موبایلی و رومیزی. اینها را در مدرسه یاد گرفتم. مدتی هم عروسک ساخت؛ عروسک هایی زاده شده از خیال شقایق که روی پارچه و نمد جان می دریافتد. خیلی زود یاد می گرفتم. هر سال یک کلاس را پشت سر گذاشت تا رسید به مدرسه متوسطه؛ مدرسه حضرت فاطمه(س). کلاس قالیبافی، خیاطی و کامپیوتر داشت. شقایق از میان چرخ خیاطی و کامپیوتر دار قالی را انتخاب کرد. معلم های خوبی داشتم. همکلاسی های شقایق هم کم توان ذهنی بودند؛ شاگردانی که بعدها شدند دوستانش؛ دوستانی که برای درس خواندن می رفتند خانه شقایق. من زرنگ تر بودم برای همین معروف شدم تو کارهای دستی. درس و کتاب های مدرسه جدید به سختی مدرسه قبلی نبود. مدرسه عادی درس هایش سخت بود. هر کلاس هشت، هفت دانش آموز داشت. کارهای دستی هم بخشی بودند در برنامه های درسی. با روزنامه دیواری فعالیتم را در مدرسه آغاز کردم. شقایق ذوق زده از اول شدن در روزنامه دیواری مدرسه بقیه کارها را آغاز کرد.

مشتری یک میلیون تومان داد.

خداوندا گل قالیم قشنگه لچک های قالیم رنگ و وارنگه

یه ماشین پر کنم از فرش و قالی زیارت می روم جای تو خالی

زندگی اش به نخ های رنگی گِره خورده. رج ها که روی هم سوار شوند قالی اش قد می کشد. اولش پول دار و نخ را نداشتم. رج ها را که به هم بافت معلم ها آمدند پای کار برای سفارش دریافت تابلوفرش های شقایق. اولین تابلوش کلام بسم الله الرحمن الرحیم بود. قیمتش 400هزار تومان بود مشتری یک میلیون تومان داد. نخ های قالی، نخ های ابریشم ها را به آغوش می کشند برای زیباترشدن تابلوفرش. کوچ عشایر، سفارش بعدی بود برای تابلوفرش شدن. مغازه ای کمی آن طرف تر، حوالی فاز دوم منطقه خروسی، به عهده گرفته سفارش نخ و نقشه را. چله کشی شده، آماده می دهد. میهمان که نیاید، داروها به موقع برسند و بی حال نباشد دو ماه و نیمه تابلو قیچی می خورد و از دار پیاده می گردد؛ تابلوهایی که راهی تبریز می شوند برای قیچی خوردن.

دارو نخورم حالم بد می گردد و نمی توانم کار کنم.

بالارفتن دیوار و سقف خیلی از خانه های اهواز و شهرهای اطراف به همت پدر شقایق بوده است. برادرها هم که کمی قد کشیدند شدند وردست پدر. اما کرونا که آمد پدر و برادرها خانه نشین شدند. شقایق ماند و خرج خانه. خرجی خانه ای که چشم دوخته به بالا رفتن تابلوفرش های دختر سوم خانواده. روماتیسم مفصلی و کم خونی امان شقایق را بریده. رماتیسمی که زمستان ها ناله شقایق را بالا می برد. دردهایی که در لیست هیچ بیمه ای نیستند و هر چند وقت یک بار 300-400 هزار تومان خرج می گذارند روی دست شقایق. دارو نخورم حالم بد می گردد و نمی توانم کار کنم. زور دفترچه سلامت اما به آزمایش ها و چکاپ هر چند وقت یک باره نمی رسد. از بچگی مثل شکلات دارو می خورم. هر رج که تمام گردد، پولش می گردد سه هزار تومان. رج هایی که شقایق تصمیم گرفته از این به بعد هفت هزار تومان بگیرد برای بالا بردن شان. اولین بار که قصه اش روایت شد، خیّری از شهری دور برایش یک گوشی هدیه فرستاد. گوشی داشتن، آرزویم بود. خانواده اش فضای اینستاگرام را نمی پسندند برای همین واتساپ شده محل تبلیغ تابلوفرش هایش. غم برادری که یک عصر خود را گلاویز کرد، هنوز هم بر دل شقایق سنگینی می نماید. یکی از برادرهام هم، کلاس ششم رفت استثنایی اما آنجا هم نتوانست درس بخواند. یکی از خواهرها دوم هدایت را خواند و راهی خانه بخت شد. بقیه هم هیچ کدام به دبیرستان نرسیدند. برای آینده ام هر چه خانواده ام بگویند. دوست دارد تابلوها زود به زود قد بکشند. تابلوهایی که شوند خرج خانه و پس انداز کوچکی برای خرید آنچه شقایق دوست دارد. بیشتر اوقات تمام پول را می دهم خانه.

دستانی که نقش آرزو می زنند

تازه فارغ التحصیل شده. دانش آموزی در دسته کم توان های ذهنی که در دوره دوم متوسطه آموزش قالیبافی را پشت سر گذاشته. مقطع دوم متوسطه استثنایی ها مثل کارودانش هاست. برای توانمندکردن بچه ها. مدیر مدرسه از 63 دانش آموز کم توان ذهنی مدرسه اش می گوید از دانش آموزانی که شاید در مقایسه با بچه های دیگر کم روتر و خجالتی تر باشند. روی شقایق حساب ویژه ای باز نموده بودم. شهناز بابایی در توصیف شقایق او را دانش آموزی توانمند می داند؛ دانش آموزی که در گروه سرود، درست کردن روزنامه دیواری و کارهای هنری با پشتکارش کارهای را پیگیری می نموده؛ خصوصیتی که حالا از او یک قالیباف خوب ساخته است. در کارهای مدرسه همکاری می کرد. خیلی هم او را تشویق می کردیم.

سنجش ها که بگویند کم توان ذهنی؛ کتاب ها در حد هوش شان تدوین می شوند. مدرسه هایی که سعی دارند از این دانش آموزان آدم های توانمند در بازار کار و زندگی بسازند. هدف مان خودکفایی نسبی این بچه ها برای ورود به اجتماع است. فارغ التحصیل همین مدرسه حالا تابلوفرش هایش مشتری دارند. تابلوهایی که خرج خانه را می دهند تا پدر دوران بیکاری را پشت سر بگذارد. بچه هایی مثل شقایق شاید دیدگاه جامعه را نسبت به این بچه ها تغییر بدهند.

بچه ها به دوم متوسطه که می رسند یا پای چرخ خیاطی می نشینند یا کامپیوتر. عده ای هم مثل شقایق دار قالی را انتخاب می نمایند. هر ساله نمایشگاهی داریم برای نمایش کارهای بچه ها. غرفه ها که بر پا می شوند. ارگان های دولتی، اهالی محل، مردم شهر و… برای تماشا می آیند. اغلب برای کار بچه ها سفارش می گیریم.

شقایق تازه کار است اما با حوصله و سلیقه می بافد. مشتری های خانم معلم و خانم مدیر هم هستند. تابلوهایی که قیمت شان را کارگاه های قالیباف در ارتباط با مدرسه مشخص می نمایند. پدر شقایق بناست و بیکار. شقایق کم خونی هم دارد.