علیرضا رضایی: دلمان به درد آمد، همه از تبعیض ها خسته شده اند - وبلاگ هیچکس

به گزارش وبلاگ هیچکس، چهره پر افتخار کشتی ایران، گفت: مربیان پر افتخار ما با ماهی 3 یا 4 میلیون تومان حقوق کار می نمایند اما شاهد هدر رفتن های میلیون دلاری در فوتبال هستیم.

علیرضا رضایی در گفت وگو با وبلاگ هیچکس، درباره شرایط پیگیری تمرینات تیم کشتی دانشگاه آزاد اسلامی در دوران شیوع کرونا، اظهار کرد: فعلا به وسیله فضای مجازی برنامه های تمرینی بچه ها را زیر نظر داریم و کشتی گیران جسته و گریخته تمرین می نمایند. منتظریم ببینیم تکلیف برگزاری لیگ و تمرینات چه می گردد تا فعالیت مان را شروع کنیم.

دارنده مدال نقره المپیک و برنز جهان، در پاسخ به این سوال که با توجه به شیوع گسترده کرونا و مخالفت ها در مورد برگزاری لیگ کشتی، آیا موافق برگزاری لیگ است یا خیر؟، گفت: این مسئله ای کاملا تخصصی است و ستاد مبارزه با کرونا، وزارت بهداشت و فدراسیون پزشکی - ورزشی در این خصوص صاحب نظر هستند، بنابراین موافقت یا مخالفت ما با برگزاری لیگ فایده ای ندارد و معین نماینده نیست.

سنگین وزن سابق تیم ملی کشتی آزاد ایران، توضیح داد: با این وجود همان طور که کارشناسان می گویند، در چنین شرایطی باید با کرونا زندگی کرد. ورزش هم از این قاعده مستثنی نیست. امیدوارم شرایط به گونه ای گردد که با کاهش بیماری و رعایت پروتکل ها بتوان مسابقات را برگزار کرد. باید چاره ای اندیشیده گردد که ورزش ایران نخوابد. در جهان هم خیلی ها با رعایت پروتکل ها به صورت جدی و دقیق، تمرینات یا مسابقات خود را شروع نموده اند.

رضایی در ادامه درباره اعتراض چهره های ورزشی به جریمه 6 میلیون و 200 هزار یورویی ایران از سوی فیفا و این که این مبلغ کلان می توانست ورزش ایران را متحول کند، گفت: کاملا درست است. نگاه به ورزش های دیگر و مربیانی که تیم هایشان قهرمان جهان و المپیک می شوند و رقم قراردادهایشان، واقعا خنده دار و توهین آمیز است. متاسفانه هیچ وقت نگاه کارشناسانه به این موضوع نشده و همواره همین بوده و آدم از این موضوع دلش به درد می آید.

دارنده مدال های طلای آسیا و بازی های آسیایی ادامه داد: اگر این رقم های کلان طی سال های گذشته به فوتبال ما یاری می کرد، شاد می شدیم. اما نه تنها یاریی ننموده، بلکه به ورزش ایران خسارت های میلیاردی وارد نموده و به سایر رشته ها هم ضربه زده است. مربیان برجسته ما با تنها ماهی 3 یا 4 میلیون تومان کار می نمایند، نه دیده می شوند و نه مورد توجه قرار گرفته اند. هر 3 سال یک بار اگر بتوانند شاید جایزه ای هم بگیرند. همه از این تبعیض ها خسته شده اند و گفتن ها هم فایده ای نداشته است.