شکار خرچنگ غول پیکر در فضا، دستاورد نو جیمز وب - وبلاگ هیچکس

به گزارش وبلاگ هیچکس، ایسنا نوشت: تلسکوپ فضایی قدرتمند جیمز وب در حالی که به سحابی خرچنگ نگاهی انداخته و در پی سرنخ هایی در خصوص نحوه شکل گیری آن می گشت، چشم انداز ای آسمانی برای ما فراهم کرد.

گروهی از ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب(JWST)، چشم انداز ای بی سابقه از سحابی خرچنگ را به تصویر کشیده اند.

این سخت پوست کیهانی، که در فاصله 6500 سال نوری از ما در صورت فلکی ثور واقع شده است، بقایای یک ابرنواختر است که برای اولین بار به وسیله ستاره شناسان قرن یازدهم در سال 1054 ثبت شد. در دوران مدرن ستاره شناسی نیز سحابی خرچنگ همچنان دانشمندانی را که از این ابر نسبتا نزدیک از گاز و غبار برای مطالعه چگونگی وقوع انفجارهای ستاره ای و تأثیرات بعدی آنها استفاده می نمایند را مجذوب خود نموده است.

تی تمیم(Tea Temim)، رهبر تیم و محقق دانشگاه پرینستون می گوید: حساسیت و وضوح فضایی جیمزوب به ما این امکان را می دهد تا ترکیب مواد پرتاب شده به فضا، به ویژه محتوای آهن و نیکل را که ممکن است نشان دهد که چه نوع انفجاری باعث ایجاد سحابی خرچنگ شده است، به دقت معین کنیم.

• رونمایی از متفاوت ترین وانت تویوتا/ این ماشین جای هایلوکس را می گیرد؟ / عکس

• زمین تخت، بیگانگان فضایی و یک جدال ناتمام

• عجیب ترین بز دنیا با یک ویژگی شگفت انگیز/ عکس

تلسکوپ فضایی جیمز وب با استفاده از دوربین مادون قرمز نزدیک و مادون قرمز میانی خود، سحابی خرچنگ را در نور مادون قرمز مشاهده نموده و شکل کلی سحابی در این طیف را که بسیار شبیه به شکل آن در نور مرئی است، مشاهده نموده است. این تلسکوپ در آنجا جزئیات تازه خیره نماینده ای را نمایان نموده است.

آناتومی یک خرچنگ کیهانی

در داده های جمع آوری شده به وسیله جیمز وب، تارهای گازی قرمز-نارنجی و کرکی در قلب مرکزی سحابی خرچنگ دیده می گردد. آنچه در این مشاهدات تازه است، دانه های غباری است که در هسته سحابی به رنگ های زرد، سفید و سبز می درخشد. حلقه های این رشته های روشن نشان دهنده مکان های متمرکز دانه های غبار در ساختار هستند.

نمای جیمز وب از سحابی خرچنگ بعلاوه جزئیات تازهی را در خصوص عملکرد درونی این ماده نشان می دهد که زمانی به شکل یک ابرنواختر منفجر شده است.

به طور خاص، تلسکوپ فضایی قدرتمند جیمز وب، انتشار تشعشات نوعی پرتو در سحابی به نام سنکروترون را کشف کرد. این تابش که به صورت دود سفید شیری در تصویر ظاهر می گردد، به وسیله ذرات باردار به نام الکترون ها فراوری می گردد که در امتداد خطوط میدان مغناطیسی با سرعت هایی نزدیک به سرعت نور که به سرعت های نسبیتی معروف هستند، حرکت می نمایند.

این تشعشات از یک ستاره نوترونی که به سرعت در حال چرخش است یا یک تپ اختر در قلب بقایای یک ابرنواختر سرچشمه می گیرد.

هنگامی که یک ستاره بزرگ در انتها عمر خود فرو بپاشد، ابرنواختری ایجاد می گردد که بقایایی ایجاد می نماید. میدان مغناطیسی قدرتمند تپ اختر، ذرات باردار را تا سرعت های نسبیتی شتاب می دهد.

قلب سحابی خرچنگ را می توان با دنبال کردن امواج دایره ای در وسط تصویر تا نقطه سفید روشنی که در مرکز واقع شده است، ردیابی کرد. منحنی های خوشه ای نزدیک به هم هستند که ساختار میدان های مغناطیسی تپ اخترها را هنگام معین شکل سحابی خرچنگ نشان می دهند.

مکان ستاره نوترونی با مواد سفید رنگی معین شده که از لبه های قفسی قرمز، غبارآلود و خار مانند که اطراف آن را احاطه نموده، به سمت داخل تاب می خورند. این تاب خوردگی ناگهانی سحابی خرچنگ می تواند نتیجه یک کمربند گازی متراکم باشد که انبساط بادهای ابرنواختری را محدود می نماید، حتی زمانی که بادهای تپ اختر مرکزی، پوسته ای از گاز و غبار را به سرعت به بیرون می راند.

دانشمندان همچنان به آنالیز داده های جمع آوری شده جیمز وب از سحابی خرچنگ ادامه می دهند و منتظر داده های جمع آوری شده از تلسکوپ فضایی همکار آن یعنی هابل هستند که به تازگی اولین نگاه خود به این سحابی را برای بیش از دو دهه کامل نموده است.

وقتی داده های هابل آماده گردد، اخترشناسان می توانند مشاهدات هر دو تلسکوپ فضایی را کنار هم بگذارند تا بیشتر از همواره درباره سحابی خرچنگ بیاموزند.

5858